Twee gedichten

Twee witte duiven

Vlogen op

Boven je huis

Dat een thuis was

Voor de vrede

Buiten de ruis

Van mijn gedachten.

 

(26-1-2024)

Dit is liefde niet:

Je naam roepen

En mijn stem weerkaatst horen

In de arena van mijn eigen hoofd.

 

(31-1-2024)

Verlegen

'Vroeger was ik verlegen',

zei ze met een lach.

'Toen kwam ik mezelf tegen

en weet je wat ik zag?

De angst, de pijn, niet goed te zijn.

De haast, de vrees, het was geen feest.'

Ik vroeg met ene stoute schoen: 

'Wat deed je toen, wat deed je toen?'

'Ik ergerde me geel en groen,' zei zij

'En ben het heel anders gaan doen.

En wat ik dacht was: wil ik stralen 

dan moet ik nu niet langer falen.

Dus toen werd ik perfectionist 

en dat is iets wat zwaarder is.

Ik leefde met de blik op mij

van God, de meester, maatschappij. 

En toen ik eindelijk wijzer werd

was ik een hulp'loos hijgend hert

net aan de jacht ontkomen 

en niet meer vol van vroege dromen

of liefdeslach, die was me vergaan

In elk hertenoog blonk een traan

van zuiver onvolkomenheid 

en stil verdriet, en angst, en spijt.'

'Ocharm', sprak ik, en aaide met kracht 

haar rug, een zijdenzachte vacht.

Zo mooi haar houding nu, ik dacht,

en wat het leven had gebracht.

'Ach,' zei ze, al met minder schroom,

'Opnieuw was dit een slechte droom

die niemand zich wenst, zo zeg ik je

want ik werd moe van alles wat te was.

Van tienen en pluimen, voorbeeldigheid

en te rode rozen, de wanen, de tijd

die verging dat ik nergens toe kwam

niet aan vriendjes, vriendinnen, de kaars of de vlam.

Ik was te koel, was een oude lantaarn 

die niet langer kon branden, en ik stond maar te staan, 

in een te lege straat, met slechts tegels en struiken

en gesloten huizen met potdichte luiken.

Tot een jonge onbekommerde fluittoon mij riep

en ik recht op de bron van 't geluid afliep.

Het was mijn ziel, die opwelde

en mij onbeschaamd vertelde

dat ik open mocht gaan

als een bloem bij een raam

van diezelfde stille straat.

En ik zei: waarom zo laat, lieve ziel?

Kom erin, kom erin, en een spinnenwiel

ging tekeer, en mijn draad werd gesponnen.

'k Had mezelf weer overwonnen.

'k Was een bloem tussen andere blommen

die van levenslust gloeiden en glommen.

Ik werd aardig en sociaal

want ik sprak graag Bloementaal.'

'En nu ben je hier,' zo stamelde ik

'Ja, dat klopt,' zei ze gauw, niet langer verstrikt 

in haar lange verhaal en nu fier en heel vast

van vertrouwen, vervolgde ze, 'ik ben een mast op een schip, weet je dat?

En al wapp'ren de zeilen met elke wind mee,

ik blijf wel staan, ben stabiel en tevree.'

'En je bloemenhart dan?

Is het weg, al je angst? 

Al je grillen en demonen, 

al je vrees op aard te wonen?'

'Nou,' zei ze toen, met een blik op de muur

'Het weer op zee is soms guur

en de rotsen komen erg dichtbij

en het zilte zand is geen plek voor mij.

O, het uitzicht is fantastisch 

En van avontuur ben ik niet vies.

De zon en zee zijn een zegen

en de wind staat mij niet meer tegen. 

Maar...ik ben nog steeds verlegen

Om mijn eigen geschiedenis.'

Liefde

Wat moet ik dichten, lieve Maan
over hoe liefde zo ver kwam te staan?
ver in de hemel gelijk een ster of komeet
waarvan slechts jij en ik het bestaan nog weet?

Wat moet ik denken, lieve Maan
nu mijn gedachten zo rakelings af en aan gaan
zich wentelen in aardkorst en toch vluchtig zijn
en slechts jij en ik ons nog heugen de pijn?

Wat moet ik dromen, lieve Maan
want al het gedroomde is nu van de baan
ken je een remedie tegen zwarte gaten
of moet ik de hele liefde maar laten?

en zonder voortbestaan?

Blauwe lis en gele lis

Het duurt niet lang meer
eer jij je ontvouwt – jij
een zeldzame mooie bloem
die oog en oor heeft voor eenieder
echter zichzelve nooit verliest
die ’t water aan de oever zijn wortels wel laat voeden
maar op tijd voor eigen opstanding kiest.

Jouw blauw is dieper nog, dan eender welke zee
je houdt daarvan, het maakt je trots
dat jij – een ranke blauwe lis –
gracieus bent, net als ik, de iris
en toch sterk gelijk een rots.
Dit maakt dat ik op jou kan bouwen
hoewel het water om je wortels klotst.

Mijn geel is feller nog, dan menig zonnebloem
ik lach heel graag maar huil nog meer
met anderen om me heen
het geeft me kracht omringd te zijn
al voel ik me evengoed alleen
maar wat ik zie als ik me strek
is een donkerblauwe, zeer vertrouwde mede-blom

Dag blom, dag blauwe lis
is dit het eind van een geschiedenis?

Deventer bij nacht

Het waait – de nacht verwijdt zich
vanuit mijn ooghoek
Het licht is fraai
fel rood en roze als uit een droomboek.

Lang duurt ’t niet meer
schaduwen lengen, gestaltes strengen
nu ik hun blik niet zie
en rust zal ’t donker zeker brengen, rust en energie.

De stad deinst niet terug, komt dichterbij
met helverlichte trein en fel lawaai
lamplicht vult de rivier
- pilaren betasten de diepte van de kaai.

Het sust – de lucht is een deken
vergeet-me-niet-blauw geverfd
en ik hoor een zachte zucht
op de dijk, nu de zon langzaam sterft.

Consument

Ik wil de consument niet langer zijn
van dit eet- en drink- en koopfestijn.
Geef me liever vers chagrijn,
laat het stollen tot een zielenpijn.

Ik wil de consument niet langer zijn,
voel me uitgeperst als jus of wijn.
Wil mijn eigen huisje knus en klein,
waar de tijd verdwijnt in rust en reinheid

zonder spijt, besef van wat er komt of plan.
zonder afleiding, oud verdriet of nieuwe vlam.
Want vol eigen-wijsheid, creativiteit, een goudmijn
hoef ik niet langer meer de consument te zijn.

(Ga)zonzekerheid

Dit is hoe we het altijd hoopten:
Een zomer vol zon, 't was onze droom.
De regen kon wachten, lachten we
want ach, wat doet ons een geel gazon? 

Nee, liever hebben we het perfect.
De sproeikop zo gericht dat alles treft.
Wat boeit het dat de natuur verlept?
En anders maar nep, wie wil er nog echt? 

Toch zal men anders mauwen
nu de Côte d'Azur in Zeeland ligt
en men op regen niet meer kan bouwen.

Trekt nog dat zon-, zee- en strandgezicht?
Nu we in onze stenen tuinen rouwen
Om 'n warmte brengend al verzengend zonnelicht?