Jan de Wind fluit om het huis.
Of is het Bella, of Christoph?
De voorjaarsschoonmaak in volle gang.
- Het lijkt wel herfst -
Nu ik nog.
En toch: ik zit lekker thuis.
Al het stof dat opwaait,
maakt me echt niet bang.
Als ik mijn hoofd uit het raam steek
landt er hoogstens een korrel woestijnzand
op mijn wang.
Of ik
zin heb in politiek?
Nee,
zeg ik iets te fanatiek.
‘k Verklaar
me niet nader.
Zie
me als een gloednieuw boek
dat
ritselt in je handen
Waar
wacht je op?
Of ik
zin heb in gymnastiek?
Nee,
zeg ik, liever muziek.
Dat
maak ik wel vaker.
Zie
me als een instrument
dat
natrilt in je handen.
Waar
wacht je op?
Of ik
zin heb in romantiek?
Tja,
zeg ik, da’s nogal fysiek.
Dat
bewaar ik graag voor later.
Zie
me als een geest uit de fles
die
rust vindt in je handen.
Waar
zingen je handen van?
Zelfs
kopjes zonder oren
zouden
horen wat jij daar
zonder
zoveel woorden zegt.
Dus
vent die mij wel kan bekoren:
raap
al je ongehoorde woorden en zet ze naar behoren
in de
porseleinkast – netjes – recht.
Iets
naar links nog. Da’s al beter ja. Mooi!
En nu
koest. Niet bewegen. Goed zo.
Poot!
Laatst
zag ik u nog.
Ge droeg uw bleek gezicht
niet
meer zo licht
doch
als een lelie, zwaar beschaamd
in open
water. Met blaad’ren tastend
naar
houvast – hoop voor later,
doch
nergens vond ge wat ge zocht.
Ge
bracht uw hart naar ’t vlies
dat
vijvergrond bedekken moest en
‘k zag uw bloemkroon
juist
de spiegel breken.
Ge waart
nog daar – ik wist uw plaats,
en zou
die nooit vergeten,
doch
nimmer dat ik nog de stilte schond.
