Wat maakt mij mens (liedtekst Loriën)

Ik ken de mensen en de steden niet

ik ken hun wensen en gebeden niet

ik ken hun taal en hun gebaren niet

wat maakt mij mens?

Ik ken de dansen van de massa niet

Ik kan slechts swingen als niemand ’t ziet

Ik ken de wegen van de liefde niet

Wat maakt mij mens?

Hoe raak ik aan wat zich niet kennen laat

hoe blijf ik ver van wat me enkel schaadt

hoe vorm ik woorden tot een vast geheel

waarmee ik anderen niet slechts verveel?

Ach, weet ik veel….

Ik ken de dialecten niet

Ik ben nog vreemd in dit gebied

Ik ken de vruchten en geneugten niet

Wat maakt mij mens?

Ben ik een nimf die zich niet vangen laat

Een vlinder die op ’t licht afgaat

een vis op ’t droge, desperaat

wat maakt mij mens?

Hoe raak ik aan wat zich niet kennen laat

hoe blijf ik ver van wat me enkel schaadt

hoe vorm ik woorden tot een vast geheel

waarmee ik anderen niet slechts verveel?

Ach, weet ik veel….

ik denk te veel…

Ogen vol van maan (of: De bevrijding van de nacht)

Omdat ik vannacht lang wakker lag

Was alles mij vandaag te veel

Het zonlicht scheen zo fel, te fel

En hoofdpijn werd mijn deel.

De mensen praatten hard en hoog

Hoewel ik hen graag hoorde

En zelfs de vogels in de bomen

Schreeuwden nu, wat anders nooit stoorde.

Geen vrolijkheid sierde nog

Mijn veel te pipse wangen

Ik leefde niet, ik werd geleefd

Zat in de dag gevangen.

De radio riep: ‘Leef toch mens!
Dans en lach, zing en bewonder!’

Maar ik verlangde terug naar mijn bed

De grens was bereikt voor mij, de hypochonder.

Omdat ik vannacht lang wakker lag

Had ik vandaag aan mijzelf genoeg

Maar steeds opnieuw was er de wereld

Die al mijn aandacht vroeg.

Een berichtje hier, een belletje daar

Men kon werkelijk niet zonder mij

Van ’t kille ochtenddonker tot ‘t nachtelijk stergeflonker

Het was je reinste energieverspillerij!

Geen levenskracht stroomde nog

Door mijn bleke leden

En als ik dat vermocht

Had ik om ‘gena’ gebeden.

Nu lig ik in mijn donkere bed

Met ogen vol van maan

Zeg zelf, wat is er heerlijker nog

Dan diep, diep, dieper nog te kunnen slapengaan?

Ja toch, wat is er heerlijker nog

Dan de bevrijding van de nacht te ondergaan?

Dichten naar Verlichting - een nieuwe blog

Op een wat grauwe vrijdagmiddag was daar opeens een gloednieuwe blog van mijn hand, met poëzie in de hoofdrol.
De titel doet wellicht wat pretentieus aan, Dichten naar Verlichting, maar in feite voelt dichten voor mij zo, als een zoektocht naar een lichter, beter bestaan - en naar verdieping en betekenis.

Hoewel je dichters misschien niet vaak hoort zeggen dat dichten voor hen therapeutisch is, is ze dat voor mij zeker. Elk gedicht dat op mijn blog terecht zal komen, heeft - naast dat het hopelijk de wereld iets te zeggen heeft - dan al zijn functie voor mij gehad. Ik heb er dingen mee van me afgeschreven, emoties, gedachten of ideeën die ik niet op een andere manier kwijt kon.
Geen gepsychologiseer hier, maar toch: dichten en schrijven in het algemeen zijn positief voor de gezondheid van de dichter, dat weet ik heel zeker. Als ik niet zou schrijven, dan zou ik opgesloten zitten in mezelf - zo belangrijk is schrijven voor mij. De dichter J. Slauerhoff schreef niet voor niets in zijn gedicht Woningloze: 'Alleen in mijn gedichten kan ik wonen'.

Met deze blog heb ik een helderder focus dan op mijn eerdere blogs: die ligt namelijk 100% op Nederlandse poëzie en liedkunst (voor het duo Loriën, waar ik deel van uitmaak). Verhalen en artikelen zal ik mogelijk ergens anders publiceren, maar voor hetgeen waar mijn hart echt sneller van gaat kloppen, DICHTEN, wil ik graag een mooi, zo professioneel mogelijk platform hebben. Ik zal al mijn gedichten ook via facebook en eventueel andere kanalen delen, want ik bereik graag veel mensen en bovendien ben ik erg benieuwd naar jullie mening.

Zo net voor de lente heeft de dichter in ons allen vast een verlangend, hunkerend hart, een enigszins koel hart misschien nog...Een hart dat opnieuw hoopt te ontvlammen als straks elke boom weer nieuwe blaadjes heeft. Dat wens ik jullie allen toe: een warm hart om open te kunnen staan voor alles om je heen.

Een dichterlijke groet,
Daphne Jager
22 februari 2019