Stille spiegel

Laatst zag ik u nog.
Ge droeg uw bleek gezicht
niet meer zo licht
doch als een lelie, zwaar beschaamd
in open water. Met blaad’ren tastend
naar houvast –  hoop voor later,
doch nergens vond ge wat ge zocht. 

Ge bracht uw hart naar ’t vlies
dat vijvergrond bedekken moest en
‘k zag uw bloemkroon
juist de spiegel breken.
Ge waart nog daar –  ik wist uw plaats,
en zou die nooit vergeten,
doch nimmer dat ik nog de stilte schond.