Dit is hoe we het altijd hoopten:
Een zomer vol zon, 't was onze droom.
De regen kon wachten, lachten we
want ach, wat doet ons een geel gazon?
Nee, liever hebben we het perfect.
De sproeikop zo gericht dat alles treft.
Wat boeit het dat de natuur verlept?
En anders maar nep, wie wil er nog echt?
Toch zal men anders mauwen
nu de Côte d'Azur in Zeeland ligt
en men op regen niet meer kan bouwen.
Trekt nog dat zon-, zee- en strandgezicht?
Nu we in onze stenen tuinen rouwen
Om 'n warmte brengend al verzengend zonnelicht?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten