Het duurt niet lang
meer
eer jij je ontvouwt – jij
een zeldzame mooie bloem
die oog en oor heeft voor eenieder
echter zichzelve nooit verliest
die ’t water aan de oever zijn wortels wel laat voeden
maar op tijd voor eigen opstanding kiest.
Jouw blauw is dieper nog, dan eender welke zee
je houdt daarvan, het maakt je trots
dat jij – een ranke blauwe lis –
gracieus bent, net als ik, de iris
en toch sterk gelijk een rots.
Dit maakt dat ik op jou kan bouwen
hoewel het water om je wortels klotst.
Mijn geel is feller nog, dan menig zonnebloem
ik lach heel graag maar huil nog meer
met anderen om me heen
het geeft me kracht omringd te zijn
al voel ik me evengoed alleen
maar wat ik zie als ik me strek
is een donkerblauwe, zeer vertrouwde mede-blom
Dag blom, dag blauwe lis
is dit het eind van een geschiedenis?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten